من زاده ی زمستانم
نیــک میپــندارم ؛
سفیــدپوش شدنِ دیــوار شهــری که 20 ســال پیــش
نگــاه نشـــانه ای از امیــدواری خــدا را لمس کــرد....
من ؛
در نقــاشی ِ بهــار خــدا نبــودم !
و طــعم تمــوز را نچــشیــدم...
برگ هـای پاییزی ِ سقــوط کــرده ی درخــت را نشــمردم!
و قــد روزهــای گذرانــده ام با یلــدای 70 نــرسید.
من زاده ی "زمستانم"
راهــی شــده از ســوی خدا...
که پیغــام دهــم خدا ناامیـــد نیســـت...
پس توام امــروز را بــرای نفــسی تازه و گرفتــن دستــان خالق ماه
غنیمــت بـشـمار ...
+ نوشته شده در جمعه دوازدهم اسفند ۱۳۹۰ ساعت 21:1 توسط مهسا
|
تنهايم من